2014 betekent voor mij een kantelpunt in mijn leven. Verstrikt in een negatieve spiraal van gedachten kwam ik volledig vast te zitten en crashte ik. Het was een simpele vraag van iemand in de fitness die me compleet onverwacht in tranen deed uitbarsten.
Ik zat officieel in een burnout. En wat ben ik nog steeds dankbaar dat dat mocht gebeuren.
Bewust, maar nog steeds in mijn hoofd
Mijn herstel begon in eerste instantie met gesprekstherapie en het nemen van anti-depressiva. Maar ik verkende tegelijkertijd allerlei ‘alternatieve’ wegen. Zo nam ik onder andere deel aan een opleiding mindfulness en leerde ik transcendente meditatie kennen.
Maar ook zelfhulpboeken, workshops, webinars, online cursussen,… verslond ik bij de vleet.
Overtuigd van de voordelen van mediteren en meer bewust in het leven staan, was het geen opgave om er dagelijks mee aan de slag te gaan. Ik voelde me beter, ging weer aan het werk en kon hiermee verder. Of tenminste dat dacht ik.
Tot ik in 2021 opnieuw tegen de lamp liep. Deze keer waren de symptomen voornamelijk lichamelijk: extreme vermoeidheid, allerlei kwaaltjes en ongemakken. Mijn lichaam probeerde me iets te vertellen en ik kon niet anders dan luisteren.
Uit mijn hoofd en in mijn lichaam
Eén van mijn grootste leermeesters in deze uitdagende periode was mijn hond Max. We hadden hem enkele maanden voordien geadopteerd als emotionele ondersteuning voor mijn jongste dochter. Maar eigenlijk heeft hij mij minstens zoveel geholpen.
Hij deed me inzien wat het betekent om echt ‘mindful’ te zijn, in het hier en nu. Om gewoon te observeren, luisteren, voelen,…: kortom zijn. Weg van alle verhaaltjes en gedachten in mijn hoofd, maar wel dichtbij mezelf, mijn zintuigen, mijn lichaam, mijn ziel. Hij zorgde ervoor dat ik verplicht was om meer naar buiten te gaan, de natuur in. En herinnerde me eraan hoeveel deugd het doet om te connecteren met deze zorgzame en helende energie.
Regelmatige ademwerksessies en wandelingen in de natuur met mijn hond waren cruciaal voor mijn (tweede) herstel. Zo stopte ik na 8 jaar eindelijk met het nemen van anti-depressiva. Ik voelde me lichter, levendiger, meer mezelf.
Ook nu nog trekken Max en ik er vaak samen op uit en helpt hij me om ‘mijn verstand te verliezen’, uit mijn hoofd en in mijn lichaam.
And into the forest I go
to lose my mind and find my soul