De zomervakantie staat voor de deur. Mijn kleerkast puilt uit, maar ik vind er weinig in terug dat nog bij me past. Wel veel kledingstukken waarvan ik dacht ‘dat ga ik wel weer tof vinden’ of ‘dat zal me nog wel eens opnieuw passen’. Ik vond het ongehoord om spullen weg te doen waar niets mis mee is, gewoon omdat ‘het me niet meer zinde’, ‘het me niet meer paste’,…
Gemengde boodschappen
Als kind kreeg ik thuis vaak te horen dat we niets mochten ‘verspillen’. We moesten bijvoorbeeld ons bord leeg eten, want er waren andere kindjes in de wereld die honger leden. En ook als het op kleding aankwam, leek het niet gepast om een gevoel, goesting of trend te volgen.
Kleding die niet precies paste, kon op de één of andere manier wel ‘aangepast’ worden. Een gaatje in een broek of t-shirt ‘gestopt’. Hierdoor heb ik nu ook een naaimachine in huis en kan ik aardig overweg met naald en draad. En dat komt regelmatig van pas, dus daar ben ik dankbaar om.
Het was evenwel lastig toen ik als tiener begon door te hebben dat mijn vrienden en klasgenoten meer mode- en trendbewust waren. Mijn generatie werd gebombardeerd met merken als Chippie, Naf Naf, Oilily,… Of denk maar aan die opgeblazen jassen van Millet. Daar deden wij thuis echter niet aan mee. Mijn ma maakte af en toe zelfs nog mijn broeken en dat heb ik als veertienjarige geweten. Meerdere rake opmerkingen en pesterijen vielen me te beurt. Niets extreem, maar wel genoeg om sporen na te laten.
Mijn ‘systeem’ kreeg immers gemengde boodschappen. Enerzijds vanuit de thuisbasis (die in mijn dagelijkse noden en behoeften voorzag) dat simpel en huisgemaakt het beste zijn, dat je iets dat niet versleten is, niet weg mag gooien,… Anderzijds van mijn leeftijdsgenoten die meenden dat trends volgen nodig is om erbij te horen. En die duidelijk lieten merken, wanneer ik daar niet aan voldeed.
Schuld en schaamte
Mijn FrikUnik meende dat ik om te overleven beide manieren van denken moest kunnen verzoenen. Deze ambiguïteit zadelde me op met gevoelens van schuld en schaamte. Ik schaamde me wanneer ik met mijn huisgemaakte broek naar school ging. Zelfs wanneer die wijde, linnen broek mij een heel bohemien en kunstzinnig gevoel gaf. En ik voelde me schuldig over dit schaamtegevoel omdat ik wist met hoeveel liefde mijn ma die kleding maakte. Om maar te zeggen dat ik een complexe relatie had met mode en trends.
Ik besliste onlangs echter om hier komaf mee te maken. Het inzicht in de verhaaltjes van mijn FrikUnik zorgde ervoor dat ik zonder schuld- en schaamtegevoel vijf wasmanden plaats kon maken voor wie ik nu ben, waarvan ik nu houd, hoe mijn lichaam nu is,… Ik ben het namelijk waard om spullen te hebben die bij mij passen.
Geen nood: mijn dochters kwamen ‘shoppen’, de rekken van de kringwinkel werden aangevuld en ook de textielcontainer ontving een deel. De Mango cardigan die ik ooit als 14-jarige kocht, heb ik wel gehouden als herinnering aan de weg die ik aflegde.
Because i'm worth it